NIEPUBLICZNE PRZEDSZKOLE
Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia
„Wincentyńskie Dzieci”

CENTRUM „ŚW. KATARZYNY LABOURE”
Punkt charytatywny dla osób
bezdomnych, uzależnionych i samotnych.
Patronuje nam Św. Katarzyna Laboure
z Cudownym Medalikiem.

W domu przy ul. Warszawskiej 45 w Gorzowie Wielkopolskim prowadzony jest punkt charytatywny dla osób bezdomnych, uzależnionych i samotnych. Niespełna dwa lata temu zostały dobudowano pomieszczenia do istniejącego wcześniej baraku gdzie była stołówka przeznaczona dla bezdomnych. Udostępniono miejsce na kuchnię, magazynek z odzieżą, salę jadalną z kominkiem, łazienkę z WC i prysznicem. Podłączono pralkę, by Ubodzy, którzy nie maja prądu lub wody bieżącej mogli skorzystać z podstawowych środków higieny osobistej. Zorganizowano „mini” punkt medyczny pierwszej pomocy. Udostępniono także biblioteczkę z książką, muzyką czy, filmem.

Niewielkie pomieszczenie wykorzystano na kącik socjalny z dokumentacją, a także przytulne miejsce do rozmów prowadzenia indywidualnych z małym oratorium. Doświadczamy, iż ci poranieni ludzie przychodzą do Centrum Św. Katarzyny nie tylko zaspokoić swój głód fizyczny, spożywając gorąca zupę, ale też szukać rady, wsparcia modlitewnego czy jak sami to określają „odpocząć w spokoju i ciszy”.

„Głód bycia kochanym” doskwiera najwięcej! Pomagamy odkrywać godność ukochanego dziecka Bożego, które po upadku zawsze może zaczynać od nowa.

W każdy czwartek karmimy się Ewangelią, w tym roku szczególnie wg. Św. Łukasza. Także spotkania „Poezja oknem duszy„- są okazją do przeżywania swojego życia piękniej i radośnie. Niejednokrotnie ludzie zranieni odkrywają związek swojej sytuacji z brakiem przebaczenia proszą wówczas o wstawiennictwo i o modlitwę, a także o pomoc w skorzystaniu z placówek dla osób uzależnionych, pomoc znalezieniu pracy czy też mieszkania.

W Centrum Św. Katarzyny, codziennie z posiłków korzysta od 20 do 40 osób, a w okresie zimowym nawet do 60. Codziennie też wydawane jest pieczywo dla potrzebujących.

Wiele osób przychodzi sporadycznie jak to mówią „odwiedzić”, gdy już nie potrzebują wsparcia materialnego, ale brak im kogoś kto ich wysłucha i pocieszy. Cieszymy się takimi powrotami,mając nadzieję, że kiedyś sami będą mogli pocieszać tych co są w jakiejkolwiek potrzebie. W myśl zasady o sprawiedliwości, którą głosił Św. Wincenty a’Paulo „Centrum Św. Katarzyny” stawia sobie za cel :

„Promocję człowieka, który potrzebuje,
a nie człowieka, który zasługuje.”

HISTORIA SIÓSTR MIŁOSIERDZIA
Zgromadzenie zostało założone w XVII wieku we Francji przez św. Wincentego a Paulo / 1581 – 1660 / i św. Ludwikę de Marillac / 1591 – 1660 /.

Św. Wincenty otwarty na natchnienia Ducha Świętego odkrył nędzę materialną i duchową swoich czasów i poświęcił swoje życie służbie ewangelizacji ubogich. W tym też czasie zgłosiła się Małgorzata Naseau – prosta, wiejska dziewczyna – prosząc, by mogła pomagać ubogim. Przeniknięta miłością prawdziwie ewangeliczną, zajęła się najbardziej opuszczonymi. Jej przykład był pociągający. Dnia 29 listopada 1633 roku św. Ludwika de Marillac zgromadziła wokół siebie pierwsze dziewczęta – to był początek Zgromadzenia.

Początkowo Siostry zajmowały się chorymi w ich domach, potem również w szpitalach, dziećmi porzuconymi, galernikami, rannymi żołnierzami, uchodźcami, starcami, więźniami i wszelkiego rodzaju osobami potrzebującymi pomocy. Jeszcze za życia Założycieli, na prośbę królowej Marii Ludwiki Gonzagi, w 1652 roku Siostry Miłosierdzia zostały posłane do Polski. Opiekowały się chorymi, zajmowały się wychowaniem dzieci i sierot, a w czasie wojny ze Szwedami w 1655 r. opiekowały się rannymi żołnierzami. W 1712 r. utworzono Polską Prowincję Sióstr Miłosierdzia z Domem Centralnym w Warszawie.

Czas rozbiorów Polski przyniósł utrudnienia w zarządzaniu Prowincją. Aby móc dalej prowadzić dzieło św. Wincentego i św. Ludwiki trzeba było dokonać podziału Polskiej Prowincji według granic zaborów.

Aktualnie istnieją trzy Prowincje :

warszawska	ul. Tamka 35, 00-355 Warszawa
chełmińska	ul. Dominikańska 40, 86-200 Chełmno
krakowska	ul. Warszawska 8, 31-155 Kraków

Wezwanie, które usłyszały pierwsze Siostry jest tym samym, które i dziś rozbrzmiewa w świecie, powołując i gromadząc Siostry Miłosierdzia. Ojciec Święty Jan Paweł II w roku 1997 powiedział: „Charyzmat Księdza Wincentego jest paląco aktualny”

Siostry Miłosierdzia w duchu wierności charyzmatowi nadal poświęcają się całkowicie Bogu i prowadząc życie wspólnotowe służą Chrystusowi obecnemu w ubogich w duchu ewangelicznej pokory, prostoty i miłości.

HISTORIA SIÓSTR MIŁOSIERDZIA W GORZOWIE WIELKOPOLSKIM
W liście z 8 września 1945 r. pełnomocnik rządu na obwód gorzowski prosił wizytatorkę s. Franciszkę Wilemską o „przysłanie grupy pielęgniarek sanitariuszek w celu objęcia kierownictwa pielęgniarstwa i obsłużenia szpitali gorzowskich”. Na miejscu poproszono również siostry o objęcie sierocińca, w którym było 57 dzieci. Po roku pracy, na skutek polityki władz, musiały stamtąd odejść. Od 1945 r. siostry porządkowały i reorganizowały zdewastowany szpital. Pracowały również w trzech przedszkolach.

Władze państwowe stopniowo usuwały siostry z przedszkoli. Podobny los spotkał siostry pracujące w szpitalu. W roku 1947 zatrudnionych było 35 Sióstr. Do 1965 r. zwolniono w sumie 23 siostry. W roku 1983 odeszła ze szpitala ostatnia siostra.

Powoli przekształcała się posługa sióstr – odchodząc z jednych dzieł podejmowały inne. Część z nich podjęła pracę przy parafiach: katedralnej, św. Wojciecha, św. Antoniego, św. Krzyża i NMP Królowej Polski. Troszczyły się o kościół, katechizowały i odwiedzały ubogich chorych.

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Obecnie wspólnota gorzowska liczy 8 Sióstr. W domu przy ul. Warszawskiej 45 prowadzą od 1989 r. przedszkole. Pracują w szkołach jako katechetki, obsługują kościół Krzyża Świętego, prowadzą grupę Wincentyńskiej Młodzieży Maryjnej Prowadzą „Centrum św. Katarzyny Laboure „ oraz wspierają rodziny wielodzietne i ubogie.

PRZEDSZKOLE

STOŁÓWKA

ZAKRYSTIA

GRUPA DZIECI I MŁODZIEŻY MARYJNEJ

SCHOLKA „WINCENTYŃSKIE NUTKI”

KATECHEZA